2012 East Aegean

Istanboel

zo, 03 jun 12 11:15
29 & 30 mei 2012

Istanboel is een stad die bruist, leeft en boeit. Het is een van de grootste steden ter wereld en alleen al de oppervlakte is immens groot. Verder is alles groot, weids, veel, overweldigend, soms mooi, vaak ook lelijk, maar nergens hetzelfde. Een stad die in twee wereldelen ligt, met heel veel gezichten. Wij deden met elkaar (een klein stukje van) Istanboel. Zeki Karadeniz en Dien Helsloot hielpen ons op weg, met adviezen waar heen te gaan en hoe daar te komen. Vanuit Yesilköy is het een ritje van hooguit 30 minuten (meestal minder) naar de oude stad. Op dinsdag eerst naar de Blue Mosk, de grootste Moskee, direct naast de Aya Sophia. We werden rondgeleid door een, uitstekend Duits sprekende, voormalige imam uit Oostenrijk. In 30 minuten kregen we een les in de islam, de verbintenissen met het christendom en geschiedenis en werkwijze van deze moskee. Interessant en indrukwekkend. Onze koppen tolden. Eerst koffie op een terras tussen de Blue Mosk en de Aya Sophia in. Daarna de Aya Sophia in. Ziet er uit als een moskee, maar is dat al lang niet meer. Het is nu een museum. Oorspronkelijk gebouwd als een christelijk kerk en helemaal niet als Moskee. Eigenlijk is de Aya Sophia helemaal niet mooi. Bouwkundig is het gebouw wel heel bijzonder. Hier werd voor het eerst de constructie bedacht om grote koepels te bouwen, omhoog te brengen en ook hoog te houden.

Na de Aya Sophia tijd voor een stukje Turks lunchen. Heel vakkundig werden we naar binnen gepraat in het Restaurant Alemdar in de straat naast de Aya Sophia. We kregen een soort Turkse "Stew" heet gestookt in een stenen pot, die voor onze ogen werd stukgeslagen met een lepel, waarna de inhoud in onze borden werd gedaan. Een hele show erbij en ook nog lekker eten, een triootje dat op viool, trommel en een vinger piano alles muzikaal omlijstte. Bij het afrekenen een nieuwe uitnodiging. 's Avonds om 20:00 zouden de Derwishes hun godsdienstige muzikale dans in Alemdar komen doen, gevolgd door een buikdanseres en nog meer muziek en show. En er waren nog plaatsen vrij. We boekten snel een tafel, want als je het zo in je schoot geworpen krijgt, dan ben je suf als je er niet op in gaat.

We hadden nog een paar uurtjes over die we gebruikten om naar de Galata brug te lopen. Dit is de eerste brug over de Golden Hoorn, waar we daags ervoor met de Pas de Deux voor langs waren gevaren. Nu "deden" we de brug te voet. Aan de overkant op de heuvel staat de Galata Toren, oorspronkelijk gebouwd als vuurtoren, later bewakingstoren en tegenwoordig toeristische trekpleister met een fantastisch 360 graden rondom uitzicht over de stad, de Bosporus en de Golden Hoorn. Op tijd terug in Alemdar voor een hap eten en een glas drinken voordat de Derwishes hun oefening begonnen. De dans is eigenlijk een godsdienste oefening waarbij steeds eerbiedig naar elkaar en naar de muziek gegroet wordt. De dansers draaien eindeloos in de rondte, waarbij hun witte gewaden hoepelvormig uitwaaien. Het is een trage dans die begeleid wordt door religieuze muziek, deels instrumentaal, deels gezongen. De overgang naar de buikdanseres bracht ons abrupt in een heel andere muzikale belevening, snelle luide muziek met een heftige buikdans waarbij ze in haar eentje de hele dansvloer gebruikte voor haar sensuele bewegingen in een ritmisch opzwepende dans. Aansluitend nam het personeel van het restaurant de show over met circus achtige acts op omgekeerde wijnglazen, door het restaurant zwierende muzikanten en clowneske imitaties. We hadden geen spijt dat we ons in Alemdar naar binnen hadden laten praten en ons tot hun het bijwonen van hun programma hadden laten overhalen. Terug namen we een taxi die ons in record tijd terug bracht naar Yesilkoey, waar Zeki ons opwachtte in het koffie en thee huis van de visserscoöpertie aan de haven. We hadden hem wel het een en ander te vertellen over deze dag in Istanboel. Zeki had ook geregeld hoe Harmen en Nel morgen op de luchthaven aan de Aziatische kant kunnen komen voor hun vlucht terug naar Nederland.

Maar eerst was het woensdag en we wilden nog een paar dingen zien en doen. Hoog op het lijstje van Nel stond het museum voor moderne kunst "Istanboel Modern". Eersr met de Dolmus taxi naar het Taksim plein om uit te vinden hoe daar de volgende morgen de bus naar de luchthaven te nemen. Daarna te voet afgedaald naar de oever van de Golden Hoorn waar "Istanboel Modern" staat. Nel had gelijk dat dir een prioriteit moest zijn. Het is een heel bijzonder museum. Een van de mooiste belevingen was dat je langs de verschillende kunstwerken liep die werde onderbroken, door grote vensters die uitkijken over bewegend Istanboel en drukte op het water. Op zich een kunstwerk, waar je net zo naar staat te kijken als naar de kunst binnen het museum. Kunst die voor een deel uit video en andere bewegende en geluidproducerende kunstwerken bestaat. een deel van de expositie is permanent een deel wisselend. We waren er een hele ochtend en dat was de tijd die we doorbrachten zeker waard. Van het museum weer de Galat brug over gewandeld en direct ohoog voor een dwaaltocht door de Grand Bazaar. Je ogen vallen uit je kop van verbazing. Het is een aanschakeling van allerlei soorten markten. Veel sieraden, edele metalen, maar ook kleding, snuisterijen, specerijen, bijzondere etenswaren en ook veel toeristische souvenirs, sommige leuk, de meeste goedbedoelde troep. Voor de Grand Bazaar moet je eigenlijk een hele dag (of misschien wel twee dagen) nemen.

We wilden echter ook nog tijd besteden aan het inpakken van de barang van Harmen en Nel, nog samen zitten met Zeki en zijn partner en een laatste avond met z'n drieën op de Pas de Deux beleven. Morgen Reise Tag! Harmen en Nel terug naar huis beladen met verhalen, foto's en indrukken. Jan en Hans naar hier voor nieuwe belevenissen ontdekkingen en de voortzetting van de reis van de Pas de Deux over de "Karadeniz", de Zwarte Zee.

Nel, Harmen en Michiel

een weekje pauze

di, 08 mei 12 10:03
8 mei 2012
Athens International Airport

Gisteren heb ik de PdD in Mytilini verplaatst van de kade in het midden van de stad naar de marina aan de  andere kant van de haven. Ik heb besloten om deze week tussen het WPGC 2012 en de aankomst van nieuwe opstappers, Nel en Harmen Ament, te gebruiken om een week naar Nederland te gaan.

De directe aanleiding daarvoor is de gelukkige omstandigheid dat mijn moeder het aanbod heeft gekregen om binnen haar woonplaats Hilversum, te kunnen verhuizen naar een senioren flat waar zij 24-uurs verzorging krijgt. Hoewel zij erg gehecht is aan haar woning, waar ze sinds 1953 in woont en waar ook wij in opgegroeid zijn, wordt de woning te groot en is de verzorging die zij nodig heeft in verband met haar suikerziekte, niet meer voldoende gewaarborgd. We verwachten allemaal dat de kwaliteit van haar leven, beter gewaarborgd is in haar nieuwe woning. Zij is het daar zelf gelukkig ook mee eens. Toch, vond ik het een voldoende aanleiding om te proberen een paar dagen terug naar huis te gaan, om haar bij te staan in deze, voor haar belangrijke, stap.

15 mei, 's Ochtends heel vroeg, vlieg ik, samen met Nel en  Harmen, weer terug naar de Pas de Deux en zetten we onze reis voort. Volgende doel is Istanbul aan het einde van deze maand.

De boot ligt meer dan uitstekend. Een bijna gloednieuwe, door de Griekse overheid aangelegde jachthaven, gefinancierd met steun van de EG. Ook hier is er sprake van een investering met EUR geldt, die zijn rendement niet zal opbrengen. De haven is leeg, op een een stuk of 8 passanten na. Mijn schatting is dat er 250 ligplaatsen zijn aan prachtige drijvende vingersteigers. Zo lang het beschikbaar is, maak ik er maar gebruik van. En het is een mooie plek om de boot veilig, onder bewaking, een week achter te laten.

Wordt vervolgd na 15 mei.

Michiel

WPGC 2012 aan de kade van Mytilini

ma, 07 mei 12 17:57

4-6 mei 2012

Aan de kade van de haven in het midden van de stad 39ᵒ 06,4’ Noord en 026ᵒ 33,5’ Oost

Op 4 mei vaar ik vroeg weg uit Mythemna, want ik wil een plaatsje aan de kade van de stadshaven van Mytilini, waar ik zeker ben van een krachtig internet signaal van een van de vele Taveernes langs de kade. Dat lukt me, want in de uiterst NW hoek van de haven is nog een plekje vrij, keurig langszij, ten minste vijf terrassen van Taveernes op spuugafstand. Mijn laptop kan het aantal Wi-Fi signalen niet op één scherm laten zien, de auto’s rijden ongeveer door de kuip van de PdD. Als ik nu Radio Scilly niet kan ontvangen via het internet dan weet ik het ook niet.

Het moet noodgedwongen via de kleine laptop, want de grote PC van de boot is naar het PC ziekenhuis in Nederland om daar de problemen met de conflicterende software op te lossen. Gelukkig heb ik bij deze laptop ook een externe Wi-Fi antenne aan een lange draad, want de grote Wi-Fi antenne van de boot doet het niet op deze kleine zoemende doos. Vraag me niet waarom, want dat soort kennis is voor mij, als HBS-A gediplomeerde, onbegrijpelijk.

De tocht hierheen werd prachtig. Aanvankelijk bladstil en het kleine beetje wind wat er dan nog was volgde precies de kust lijn, dus kwam voortdurend recht van voren. Eenmaal om de laatste kaap heen kromp de wind en kon de motor uit. De deining was vrijwel weg en met 8 á 9 knopen wind, met een knik in de schoten, liep de PdD een gangetje van 5,5 knopen op de haven pier van Mytilini af. In de golfslag van verderop varende vissersboot nog een school van heel grote dolfijnen om de boot. Een prachtig slot van deze rondgang om het eiland Lesbos.

In het weekend bevond ik mij als een soort kluizenaar binnen in de boot achter de kaarten tafel, waar uit de laptop onafgebroken Radio Scilly geluid stond te maken. Ik voelde mij als de toerist die speciaal een caravan huurt tijdens het WK of het EK voetballen met de TV aan de ene kant en een krat bier aan de andere kant binnen hand bereik, op de camping. Er waren een paar verschillen. Ik zit niet op een camping maar aan een drukke doorgaande straat in Mytilini met politie agenten die veelvuldig en hard op hun fluitje blazen.  Ik had ook geen soortgenoten om me heen. De resultaten van de wedstrijden moest ik dus via sms berichten met het roeiende en coachende front op de IOS delen en met niemand hier op Lesbos. Al die jonge mensen op de terrassen moeten zich hebben afgevraagd wat die idioot daar onderin zijn boot in het geraas van hun disco muziek zat te doen.

Maar  ja, dan moet je maar niet kiezen om dit jaar niet naar de WPGC op St. Mary’s te gaan en wel via Griekenlamd op weg naar Klein Azië te willen zijn. Het resultaat van de dames uit Scheveningen dames was in sportief opzicht wel goed, maar leverde in 2012 geen podiumplaats op. Het werd een hard bevochten 6e plek in de A-finale in een veld waarvan de kwaliteit weer hoger was geworden. De radio sprak: “these teams have now grown to a level in their sport, whereby they are forming a separate leage on there own”. Het was fantastische sport. Waar achteraf gezien, ondanks de gemiste podium plaats, gepaste trots op zijn plaats is dat de Amazones op dit niveau zo kunnen mee strijden. De huidige wereldkampioen, het damesteam van Falmouth, bleef ongenaakbaar. De posities 2 t/m 8 lagen niet meer dan enkele seconden uit elkaar op een race van ruim 10 minuten. Door de andere Nederlandse deelnemers werden wel ereplaatsen behaald in lagere divisies. Dat was vooral leuk voor de mannen uit Nederhorst den Berg en de vrouwen uit Loosdrecht die hier voor het eerst meededen. De Freddy’s veteranen uit Muiden, roeiden eervol mee in een van de lagere divisies. Het ging hen echter vooral ook om  de zeilwedstrijd in de gigs op maandag. Het resultaat daarvan is nog niet bekend.

De internet-radio-studio-aan-boord is nu weer afgebroken. Ik ben er doodmoe van geworden. Door de overload op de Radio Scilly website, was er voortdurend geluidstoring van de verslaggeving. Ik ga een biertje  drinken in één van de kroegen aan de overkant van de straat. Morgen gaat het weer over zeilen.

Michiel

Langs de Noordkant van Lesbos.

ma, 07 mei 12 16:52

3 mei 2012.

Aan het einde van de dag meer ik af in Mythemna

39ᵒ 22,1’ Noord en 026ᵒ 10,1’ Noord

 

Mijn havenpolitie vriend in Sigri vertelde mij dat ik eigenlijk op 1 mei in Mythemna had moeten zijn. Op die dag is het daar niet alleen de Dag van de Arbeid, maar ook de opening van het zomerseizoen. Het hele eiland Lesbos trekt die dag naar Mythemna en vanaf 1 mei zijn alle restaurants open, varen de charters weer, zijn de souvenirshops open en de rondvaart boten weer bemand. Aan het weer is het zeker te merken. De relatieve vochtigheid is omlaag, het wordt al warmer, de zon staat hoger en schijnt met meer kracht. Kortom het wordt weer warm overdag en de wind is op. Motorzeilen dus. Om Sigri uit te komen kan ik door een 80 meter smalle opening tussen de riffen ten Noorden van Sigri, met een minimale diepte van 4,50 m. De golven van de afgelopen dagen uit het Noorden staan er nog en breken aan BB en SB op de riffen. Ik vind het niks en kies voor de Zuidelijke uitgang. Daar ligt ook een wrak van een stalen zeiljacht op het rif, maar daar heb ik tenminste de ruimte. Daardoor wel een uur langer tegen de golven in bonken. Safety first.

 

De deining blijft staan tot vlak voor de pier waar de haven van Mythemna achter ligt, maar eenmaal binnen is het heel kalm achter de pier. Ondanks dat het seizoen daar op 1 mei werd geopend is het aan de pier erg rustig en ik permitteer me een plaatsje langszij, in plaats van met de kont naar de wal en een anker voor. Gaat toch heel wat gemakkelijker. Vier andere zeiljachten liggen ook zo. Een medezeiler neemt mijn lijntjes aan. Ik bedank hem netjes in het Engels en krijg in het Nederlands antwoord. Het blijkt Hans Kleinberger te zijn. Hij ligt vlak achter mij met zijn partner Annelise Visser op de Princess. Hans woonde voorheen in de Pijlstraat in Naarden kent enige leden van de KNZ&RV goed. Hij was ooit de overbuurman van Bob Caron. Ik weet niet of Bob de website van de PdD ook volgt, maar hij krijgt hierbij de groeten van Hans. Als ik alles heb opgeruimd en de grootste warmte een beetje weg is drink ik een biertje bij Hans en Annelise aan boord en vertellen we elkaar over onze wederzijdse ervaringen als trekkende zeilers. Het leven op deze manier is zo slecht nog niet. Mythemna is een ervaring op zich. Een (heel) oud stadje tegen de rots geplakt onder een immens groot kasteel, meer dan 1000 jaar oud, op de top van de rots en de zowel het achterland als de baai beheersend. Ik klim naar boven en loop tijdens de zonsondergang een rondje om het kasteel. Terug naar beneden door smalle steile straatjes waar van het wegdek uit stenen kinderhoofdjes bestaat. Heel smal omhoog, omlaag, naar links, naar rechts kronkelend. Er is ook een soort route waar alle winkeltjes aanliggen. Met alles wat je maar wilt. Eerst de ATM, die ik nodig had gevonden, voorts kunst winkels, galeries, cafés, Taveernes, de supermarkt, bijouterieën, de kapper, schoonheidssalons en zo meer en zo verder. De straatjes zijn overgroeid met groen struikgewas. Het is eigenlijk één grote shopping mall, maar dan een paar eeuwen oud.

 

Morgen naar Mytilini, waar ik de Pas de Deux ga inrichten als internet-radio-studio om de WPGC 2012 roeikampioenschappen op de Isles of Scilly op 4, 5 en 6 mei te gaan volgen. Het Dames Amazones Team van de SRV, dat ik drie jaar heb mogen coachen, gaat daar proberen om een van de ereplaatsen te behalen.

 

Michiel

Oversteek naar Sigri op Lesbos

ma, 07 mei 12 10:59

2 mei 2012

Positie 39gr 12,7’ Noord & 025 gr 50,9’ Oost

Vanochtend vroeg uit de veren. Elle vertrekt ook om 0700, want die gaan naar Skyros en PdD heeft 50 NM voor de boeg naar Lesbos. Afscheid nemen is nooit leuk, maar we hebben tijdens de periode van het onbetrouwbare weer, op Limnos, wel een leuke tijd met elkaar gehad en we zien elkaar misschien later dit jaar nog terug op Kreta. Zelf doe ik eerst nog een poging om een jerrycannetje diesel olie te verschalken bij de enige brandstof pomp op het eiland, maar die poging faalt omdat de pomphouder, ondanks toezeggingen dat hij er nu echt elk moment zal zijn, gewoon niet opduikt. Wel lekker koffie gedronken in het café met de locale vissers. Niemand spreekt Engels. Ook een keer leuk. 

Het wordt een schitterende zeildag. Zo’n dag waar je het allemaal voor doet. Eerst nog voorzichtig met gereefd grootzeil. Ik ga benedenwinds van Agios Efstratios door en je weet maar nooit wat er over het eiland, dan wel  er achter vandaan, kan komen. Maar het blijft allemaal rustig. De atmosfeer lijkt ook te stabiliseren en ook de temperatuur is heel, korte broek, geen sokken in je schoenen meer nodig, aangenaam.  De koers is net iets Zuidelijk van Oost, de wind Noord kracht 4 en de PdD bruist er vandoor met een SOG van 6 knopen onder Yankee, Kotterfok en Grootzeil. Weer veel dolfijnen om de boot. Vandaag staat de AIS ook aan, want ik wil de scheepvaart route naar de Dardanellen oversteken en dat is na het Engelse kanaal  en de straat van Malakka,  een van de drukste scheepvaart routes ter wereld. Er is hier geen Traffic Separation Zone en ze kunnen dus overal vandaan komen. Dat klopt ook want ik krijg bijna 100 targets op mijn scherm waarvan ten minste 10 met een CPA kleiner dan 2,0 NM. Ik moet een paar maal uitwijken. Kies veiligheidshalve meestal voor de route achterlangs. Voorlangs alleen als de afstand groter dan 1,0 NM blijft. Indrukwekkend gezicht. Je hebt het er maar druk mee. Lang leve de AIS. Wat een geweldig ding is dat. Helaas verbranden de uien daardoor ietsje te veel in de wok, maar ach met de verse pepers en het gehakt er bij merk je daar niet zo veel meer van. 

Sigri ligt achter een langwerpig N/Z liggend eiland, voor de kust van Lesbos en is daardoor heel goed beschermd. Er is eigenlijk geen haven, maar een ankerbaai, met slechte ankergrond en een kade, die schijnbaar ook af en toe door de Griekse Marine wordt gebruikt. Om ca. 16:00 loop ik Sigri aan en berg de zeilen. Ik kies voor de kade, waar inderdaad een Grieks fregat ligt. De matrozen zien mij aankomen. Ik maak een vragend gebaar of ik benedenwinds aan de kade haaks voor hen mag liggen en er springen drie matrozen op de wal om mij te helpen. Dat zit dus kennelijk wel goed. Benedenwinds aan een 2 meter hoge kade aankomen gaat prima, als je met z´n tweeën bent, maar alleen is dat een uitdaging. Met hulp en een beetje ellebogenstoom van de nationale  Navy, lukt het allemaal. Als ik lig, verschijnt er een jonge diender van de havenpolitie, die mij vertelt dat ik daar weg moet, want daar komen vannacht twee grote vissers hun vangst lossen. Ik mag wel voor het fregat. Da’s weliswaar een hoop werk, maar met de wind recht van voren moet dat redelijk makkelijk gaan. Hij helpt mij vanaf de kade en 15 minuten later is dat klusje ook weer geklaard. Totdat er eentje van de Kustwacht uit zijn hok komt, om te vertellen dat de Kustwacht boot van Mytilini er aan komt om daar te bunkeren aan de slang van het fregat . Hij heeft daar een uur voor nodig, maar in de tussentijd moet ik terug naar waar ik vandaan kwam, maar als die klaar is mag ik daar een week blijven liggen.  Da’s even meer werk. Maar ja, weinig keus, dus daar ga ik weer terug naar de plek waar ik een uur geleden na veel moeite aan de wal lag.  Ondertussen geeft de havenpolitie mij een lift in zijn auto, voor de formaliteiten. Het is tenslotte en Marine haven en dat kost mij € 3,42 (geen schrijffout) en ik krijg een kop koffie van hem. Aardige kerel die mij en passant  de politieke en economische situatie in Griekenland uitlegt. Je krijgt toch wel medelijden met  de gewone mensen in Griekenland. Zij kunnen er niks aan doen, zijn wel het slachtoffer en de werkloosheid stijgt alleen maar verder. Proost. 

Terug bij de boot nog een keer verhalen en om 20:00 kan ik het dorp in voor een biertje, zicht op een schitterende zonsondergang en een wandeling door dit bijzondere dorpje dat tegen de rots werd geplakt op deze outpost van Griekenland. Aan de overkant ligt Turkije en dat is meteen de verklaring waarom ze hier zo precies zijn. Al is het dan uitsluitend historisch bepaald, Grieken en Turken houden, politiek gezien, nog steeds niet erg van elkaar.  Net zo als gisteren is ook hier de tijd stil blijven staan, met dat verschil dat alle Taveernes in Griekenland nu Wifi hebben. Ook in Sigri.  De bemanning van het fregat is uiterst vriendelijk en behulpzaam. Ik maak er maar geen foto’s van want ik voel aan mijn water dat zoiets verkeerd uitpakt. ’s Nachts nog wel geluidsoverlast, omdat ze wacht lopen aan boord en de wisselingen steeds ingeleid worden met een zeer luide scheepsfluit. Om vier uur is het klaar en met een hoop gefluit, gebrom van de generatoren om de motoren te starten, zijn ze even later weg. Wat een rust. Ik slaap lekker uit, want morgen wil ik maar 20 NM varen naar Mythemna op de N-punt van Lesbos. 

Michiel 

 

Agios Efstratios

za, 05 mei 12 13:04

1 mei 2012

Positie 39ᵒ 32,4´ Noord en 024ᵒ 59,1´ Oost

De dag begon weer met snoeiharde wind. De vooruitzichten zijn weliswaar veel beter, maar iedereen blijft onder de omstandigheden die er nu zijn, toch lekker liggen. Blue Moon wil naar de kloosters op Mount Athos, Elle wil naar Agios Efstratios en de Pas de Deux wil naar Moudhros. Om 12:00 verandert de atmosfeer. De vlagen zijn weg. De zee spookt nog, maar de Noorden wind nodigt wel uit om te varen. Agios Efstratios, 20 NM pal naar het Zuiden,  lijkt haalbaar. Goed beschermde haven. Geen risico van nieuwe valwinden, dat ik in de baai van Moudhros misschien wel loop. Voor Bev en Tom is al te laat om nu nog 60 NM naar athos te gaan. Die gaan morgen. Elle is onbemand. Ik gok dat ze in de Ice Cream Parlor zitten, want dat is Mike’s favourite. Dat klopt.

Zij hebben niet veel tijd nodig. Zij gaan ook en om 13:00 zijn we de haven uit. Tom en Bev maken foto’s vanaf het kasteel hoog boven de haven. PdD onder twee reven en de kleine fok. Elle met alleen een uitgerolde hi-aspect. Alleen maar om te voorkomen dat we de ervaring tussen Samothraki en Limnos nog een keer krijgen. Het blijft rustig. Ik laat de reven lekker zitten. Yankee op de boom er bij gezet en de 15 minuten achterstand op Elle heb ik halverwege ingelopen. Alles gaat heel comfortabel.

Aankomst op Agios Efstartios loopt ook soepel. Het is een van de kleinste eilanden in de Sporaden. In 1968 geheel verwoest door een aardbeving. Er wonen nu nog 300 mensen. De tijd heeft hier stil gestaan. We zijn de enige zeiljachten en we meren achter elkaar af, langszij de kade. Daarmee is de kade ook vol. De Ferry, dezelfde die we uit Myrina al kennen, ligt aan de andere kant. Er is een heuse havenmeester die ons welkom heet en we krijgen walstroom. Havengeld wordt niet gevraagd.

Zo moet Griekenland er 100 jaar geleden hebben uitgezien en misschien ook wel zo nog eens 100 jaar daarvoor. Alleen zijn er nu wel een paar auto’s en scooters. Waar die heen willen rijden, kunnen we alleen maar raden, want er is maar één weg. Namelijk naar de top van de heuvel achter de haven, waar de antenne’s staan. Verder is het eiland kaal.

Er is een restaurant. Dat is ook open, maar op het menu staat maar één gerecht. Lamsvlees in gravy met pasta die op rijst lijkt. Wijn is er in twee soorten. Wit en Rood. Bier in één soort: Amstel.

Het is hier geweldig. Iedereen lijkt blij met onze komst. En samen met Elle geniet ik van de ontspannen sfeer.

Een prachtige zeildag, ook al begon die pas om 12:00 uur. Zo moet het zijn!

Morgen gaat Elle naar Skyros in ZW richting. PdD gaat morgen 50 NM vrijwel pal Oost naar Sigri op de meest westelijk punt van Lesbos. Voor beide boten dus vroeg op.

Kopje koffie op de Elle om onze kennismaking af te sluiten. Wellicht zien we elkaar later nog op Kreta. Ella heeft daar een vaste ligplaats.

Michiel

 

 

 

 

 

2 dagen verwaaid in Myrina op Limnos

za, 05 mei 12 11:57

29 en 30 april 2012

De ervaring van gisteren was weliswaar niet angstig of gevaarlijk, maar wel uiterst oncomfortabel. Deze omstandigheden zoekt je niet op, tenzij je moet. Maar ik moet helemaal niks en zolang de Navtex blijft melden aan het eind van hun  weerbericht dat,  Outlook for the next 24 hrs “continued strong N-ly winds in North Aegean” is, heb ik geen enkele neiging om het anker op te gaan halen.

Op onvoorspelbare momenten, zowel midden in de nacht, als overdag, denderen er zware wind buien door de haven, met windsnelheid > 30 knopen in de haven. Soms een uur lang, soms is het na 10 -15 minuten alweer voorbij. Er is geen peil op te trekken. Het is heel mooi weer, geen wolkje te zien.  En tussen de windvlagen door, waait het max. 20 knopen. De zee buiten de pieren is een grote klotsbak.

Er liggen niet veel andere jachten. “Blue Moon” met Tom en Bev uit de USA en de “Elle” van Mike Hughes die hier met zijn crew ook weer ligt. De laatste waren op Samothraki toen ik al weer op de terugweg was en het gevecht met de, toen nog onverwachte, wind bui aanging. Zij zijn op Samothraki ongeveer van hun scooters gewaaid en troffen een dag later hetzelfde aan als ik de dag er voor had gekregen.

Kortom niemand wil gaan varen. Uitzondering zijn twee 50 voet charters, die midden in de nacht, met veel lawaai, Myrina binnen kwamen. Geen ankers, gewoon langszij de kade en ondanks het nachtelijke uur waren ze binnen 20 minuten, gepakt en gezakt van boord. Kennelijk delivery crews, die het absoluut niet naar hun zin hadden gehad, ondanks dat ze met 7 man per boot waren. We hebben ze niet meer terug gezien.

Op zondag zijn ook alle winkels dicht, dus we zitten regelmatig bij elkaar. Zien in een van de Taveernes hoe Barcelona nota bene door Chelsea uit de Europa Cup wordt gekegeld. Gelukkig is Myrina geen vervelde plaats, vooral aan de haven is veel te doen en we hebben het best naar onze zin.

Morgen is het 1 mei, weer alle winkels dicht, maar misschien kunnen we morgen wel varen. Mijn plan is om naar Moudhros te gaan in een grote baai aan de Z-zijde van Limnos. Die ene lege gasfles krijg ik wel ergens anders geruild tegen een volle. Ik heb nog twee onaangebroken flessen.

Michiel

 

Terug op Limnos

zo, 29 apr 12 14:34

28 april 2012

Myrina, 39ᵒ 52,5’ Noord & 025ᵒ 03,5’ Oost

Het werd een rare dag. Niets klopte er. Het zou niet regenen vandaag en dat deed het aanvankelijk wel. Niet handig als je wilt vertrekken. De wind was NO en matig van kracht. Dat klopte wel, maar een dikke vette bui boven Samothraki, dat meer dan 1600 m hoog is, kwam in geen enkel weerbericht voor en ook niet in de verwachtingen voor regen en bewolking, van vandaag. Aanvankelijk wilde ik naar Moudhros in een grote baai aan de Zuidzijde van Limnos. Maar met het oog op het weer zag ik er vanaf. Ook de bemanning van de Elle is van mening dat het daar tussen de heuvels wel eens flink te keer zou kunnen gaan. Het eerste half uur gaat alles goed. Alles opgeruimd, 1 rif in het grootzeil, yankee nog maar even opgerold gehouden. En dat was maar goed ook. Binnen een paar minuten draait de wind naar het NNO en neemt pijlsnel toe tot windkracht 8. Dat is een beetje teveel van het goede, ook al komt dat recht van achteren. De Pas de Deux vliegt vooruit als een steigerend paard. De zee bouwt snel op met golven, kort achter elkaar, van 2 à 3 meter. Er staat 40 knopen wind achter Samothraki. Daar was ik niet helemaal op voorbereid. Maar 1 rif toen ik vertrok en dat was veel te weinig. Ik vloog met 10,5 knots. De dolfijnen vonden het prachtig. Ze sprongen twee meter boven de drie meter hoge golven uit. Ik vond het wat minder. Het liep goed af. Er moesten twee reven bij in het grootzeil. Wist van mezelf nog niet dat als je maar creatief bent, dat het wel kan zonder in de wind te draaien, want dan slaat alleen maar alles stuk.

En ja hoor. Toen het gelukt was, viel de stekker er uit. Wind nul. Weg.

Afgelopen. Golven drie meter. En daar sta je dan uit te hijgen aan je lifeline naast mast. Groeten uit Griekenland.

De oversteek van 35 mijl tussen de beide eilanden wordt er één door een grote klots bak. Er is geen wind meer, maar de golven zijn er nog wel en breken met grote schuimkoppen. Maar ach die drie reven zitten erin en ik laat dat maar even zo.

Tijdens de oversteek komt de harde wind niet meer terug. Wel het Mediterraan motorzeilen op kruiselings door elkaar heen lopende steile golven. De wind draait naar het oosten en daar wordt de zee niet rustiger van (WX voorspelde naar W draaiende wind). In de luwte (wat heet) van Limnos wordt de zee vlak, maar komen de valwinden terug. In een vlakke zee kunnen we zowaar even een mooi stuk zeilen. Tot dat de wind in één klap van Oost naar West draait. Ik word er moe van. Zeilen weg en de laatste 3,5 mijl wordt de PdD weer een motorboot, dat waren we toch eigenlijk al. Zij het dat de zeilen bleven staan tegen het slingeren.

Ben nu weer terug op Limnos, in Myirina. In de haven was het rustig en krijg ik bij het afmeren hulp van een Amerikaan van de Blue Moon. Zij zijn al 11 jaar aan het cruisen, komen uit Wisconsin. Zij besluiten één maal per jaar of ze nog verder gaan en zo ja wat ze dan gaan doen. Ze zijn op vrijwel alle plekken in de wereld geweest. Hun mooiste hoogte punt was het om de haven van NY city in te varen. Laat dat nu voor de PdD ook een van de meest memorabele hoogtepunten zijn geweest. We hadden elkaar veel te vertellen over een glaasje wijn bij hen aan boord.

De relatieve rust tijdens het praatje bij de Amerikanen aan boord is ook weer van korte duur. Ik lig net een half uurtje te slapen als er een paar valwinden met snelheden van 40+ knopen de PdD te pakken nemen. Die valwinden komen niet van achteren zoals gepland, maar van op zij. Veel te veel druk op het anker, de stootkussen aan de spiegel zitten al tegen de kade gedrukt. Dus uit bed op blote voeten een lange springlijn bovenwinds geplaatst . Zo wordt de druk van het anker afgenomen. Slapen lukt die nacht niet echt meer. Er was te veel vandaag dat niet klopte. Toch is dat ook weer een ervaring.. En tenslotte is er niets ernstigs gebeurd en er ging niets kapot.

Morgen weer veel wind voorspelt en ik blijf lekker liggen.

Michiel

 

 

 

Samothraki

zo, 29 apr 12 13:20

26 april 2012

Samothraki

40ᵒ 28,5’Noord & 025ᵒ 28,2’Oost

 

Het weerbericht is goed. Het is 43 mijl naar het eiland van de Great Gods. En om 08:00 loopt de motor al voor het vertrek. Dat wordt even uitgesteld, want op de eerste dag dat ik solo vaar, krijg ik meteen de hoofdprijs uitgereikt. Het anker wil met geen mogelijkheid om hoog. Na een uur knokken met de ketting waarop een spruit staat om met het grootste geweld dat de Pas de Deux kan leveren, de genua winch, wordt het anker zichtbaar onder het wateroppervlak. Er hangt een enorm visserman anker aan en er zit een ketting omheen en ook aan het grote anker hangt iets anders heel zwaars. Het embleem van de KNZ&RV is er poes lief bij. Gelukkig kocht ik vorig jaar op Poros op aanraden van Martin Timmermans een z.g. Anchor Thief en dat werkt. Eerst het grote visserman anker daarmee hoog gehouden.  Daarna het eigen anker stukje laten slippen. Anker Thief kantelen en de zwaarste boosdoener ligt weer op de bodem. Zelfde spelletje met de ketting. Om 0900 ben ik weer vrij. Pfft! Daar zit je nou bepaald niet op te wachten. Gelukkig weinig wind in de haven. Buiten op zee komt er een heel klein beetje wind bij, maar nauwelijks genoeg om te zeilen. Kortom een dagje mediterraan motorzeilen.

Samothraki heeft een grote maritieme traditie en dat klopt. Bij het afmeren laat een jonghe visser onmiddellijk zijn werk liggen, komt naar mij toe, heet de boot welkom en helpt bij het afmeren. In welke vissershaven gebeurt dat. Nergens terug. Zelfde verhaal met de havenpolitie die op zijn MTB naar de boot komt en een praatje begint, waarom het Nederlands elftal oranje shirts draagt, terwijl de vlag RWB is. Hij komt eigenlijk alleen om zijn Engels te oefenen, zegt hij. Maar belt ook nog even naar het bureau en dan wordt ik vriendelijk verzocht om ook even met de chef te komen kennismaken. Die wilde uiteindelijk ook havengeld zien en voor de somma van € 3,42 kon ik van de beide vriendelijke heren weer afscheid nemen. Nadat ik ook het advies had gekregen dat de oudheidkundige opgravingen 5 km verderop langs de kust liggen en dat de beste manier om daar te komen, met een taxi is.

Volgende dag eerst uitgeslapen (zo´n anker operatie gaat niet in je koude kleren zitten), foto’s op de website gezet, e-mails weggewerkt en in de taxi, waarvan de chauffeur Duits spreekt. Hij zet mij af bij Sanctuary of the Great Gods. T/m de 4e eeuw na Christus, kende Samothraki een eigen godenverering, die door de Grieken werd gerespecteerd en zelfs met hun eigen goden en halfgoden werd vereenzelvigd. De Mythologie wil dat een van de stichters van Rome, ik meen Aeneas, op Samothraki is geboren en dus wilden ook de Romeinen niet vijandig zijn jegens de geboorte plaats van een van hun oprichters. Door deze omstandigheden raakte de bevolking van Samothraki, eigenlijk niet betrokken bij de gewapende conflicten in het Middellandse Zee gebied. En kon relatief welvarend worden in deze NO-lijke uithoek van de Egeïsche Zee. Je ziet de Turkse kust aan de einder in het Oosten.

De Turken, daarna, waren niet zo mild. Samothraki werd enige malen geplunderd, platgebrand, de bevolking vermoord, resp. verkocht als slaven en uiteindelijk maakte de Sultan een einde aan de verering van Mother Earth en de Great Gods. Over de riten (inwijding in het Hieron) is veel bekend en de ruines van deze beschaving die tegelijk met zowel de Griekse macht als met die van de Romeinen bestond, staan er nog steeds. Het is wel een DIY bezoek, want veel meer dan wijzen waar het hek is, met het verzoek om dat om 3 uur weer te sluiten en op slot te doen, gebeurt er niet. Eigenlijk maakt dat het wel zo interessant want de borden bij de verschillende bezienswaardigheden vertellen het verhaal ook.

Rod Heikell spreekt in zijn pilot ook over de oude Chora, die “not far” is. Een korte wandeling de bossen in, maar geen Chora. Na een uur lopen op een steile weg omhoog, nog steeds niks te zien.

Terug naar beneden (dat gaat wel twee keer zo snel) een Griek gevonden die mij uitlegt dat ik er bijna was, en nog maar 1 k hoefde te lopen. Ik ga dus niet naar de Chora van Samothraki, want dat past niet in mijn opvatting van “not so far away”. Terug bij de haven ligt de PdD nog rustig aan haar lijnen. Ik ga een biertje halen in de Taveerne waar ook Wifi is en ik ben heel tevreden over de foto’s die ik kon maken bij de Sanctuary. Het verhaal erbij is ook bijzonder en de moeite van het bezoek zeker waard.

In middels zijn ook de Engelsen van de ELLE, een Moody 46, aangekomen. Wij leerden hen kennen in Myrina en zij vetrokken een dag eerder dan de PdD om eerst naar Thasos te gaan. Leuk om elkaar weer treffen en ik wordt uitgenodigd voor de cocktails bij hen aan boord om 18:00. Hoewel  hun boot een vaste ligplaats op Kreta heeft zijn zij nog immer lid van de RBYC in Burnham on Crouch, waar ik in mijn zeilwedstrijdjaren veel heb gezeild.

Zij blijven nog een dag op Samothraki, maar ik ga morgen weg, want het gaat hard waaien en dan ben ik liever op Limnos dan in deze uithoek.

Michiel